Waar is de stille tijd gebleven?
Onze cultuur raast maar door en sleurt in haar driftigheid ook de tijd voor stil staan mee. In deze staat is de mens haastig, altijd bezig en naar buiten gericht. Nooit bij zichzelf en opgejaagd maakt een chronische onrust zich van hem meester. Die wordt op haar beurt weer omgezet in een beweging naar voren en naar buiten. Zo ontstaat een vicieuze cirkel die steeds maar sneller roteert en uit zichzelf niet stopt.
De mens die in deze kolk is opgezogen wordt kwetsbaar voor aanvallen van paniek en hyperventilatie. Die hebben de neiging om plots toe te slaan. Uit alle macht die dreiging proberen weg te drukken werkt meestal averechts. Want de mens is in zijn haastige drift zijn dragende centrum kwijtgeraakt en daarmee ook de veilige ruimte om bij zichzelf te zijn. Hij heeft er eenvoudigweg te weinig innerlijke rust meer voor. Beroofd van zijn funderende bodem is hij een prooi voor de vrij flotterende angst die hem plots overvallen kan, een ongewisse angst die achtervolgt en constant het gevoel geeft dat het onfortuinlijke van alle kanten toe kan slaan. Zijn rust ontzegd en versperd gaat de nerveuze angst regeren, die kent geen halt en staat niet open voor het perspectief van kunnen relativeren. Daar is immers een innerlijk gevoel voor nodig van rust en veilig voelen. Deze mens kan nu niet meer voor of achteruit, die zit in een impasse. Terug de rust opzoeken lukt niet omdat de onrust te hoog is opgelopen. Die naar voren omzetten en weer doorgaan gaat ook niet meer, de dreigende paniek maakt dat je je van binnen constant panisch voelt.
Het lichaam ondergaat natuurlijk ook dit benauwend gareel, in het langdurig ongehoord en voorbij gelopen zijn raakt het tenslotte volkomen uitgeput. Dan dreigt de shutdown, het lichaam is op en gaat voor lange tijd op slot.
De burn-out en adhd termen vliegen ons heden ten dage om de oren en doe er ook maar een grote dot depressie bij en een storm van vrees en beven, want een pretje is het niet aan dit ‘broken end’ je knopen te moeten tellen. Een spiegel van onze tijdsgeest, misschien moeten we ons eens achter de oren krabben.