29 september 2018 Jos

Ergens las ik dat Socrates ooit een poos vrij onbeweeglijk staande was met een blik die in vergezicht de oneindigheid leek te schouwen. Hij bleef in die houding enkele uren staan, verzonken in wat hij  ‘zag en hoorde’. Helemaal gegrepen leek hij van de wereld. (*)

Zou het kunnen dat in het licht van de eeuwigheid alles eeuwig is? Dat als de bron van eeuwigheid ontspringt, alles vorm van dat ene lijkt. Het woord scheidt, maar bij het niet hechten aan het woord blijft toch alles een! Zou het kunnen dat ‘alles leeft’ en dit ook ‘in enen’? De rijke bloei van het Zijn is zijn veelsoortigheid. ‘De duizend dingen’, allemaal verschillend, maar ook een uiting van het ene in het ene. Als dat echt zo is, kan ons verstand, dat ingevolge zijn essentiële werkzaamheid vergelijkt door te scheiden en te meten via abstraheren, dit nooit verstaan. Denken ’s aard is dat het scheidt. Het hart daarentegen lijkt uit andere bron te spreken, die van verbinding en heilzaam heel zijn. Het hart wil helen en zoekt niets liever. Maar regeert het denken met zijn gestolde woorden en structuren en nestelt het zich als leidend centrum in het ik, dan legt het die gekende wijsheid van het hart aan ijzeren banden. Weet het woord met zijn rijk vermogen daarentegen dienstbaar te zijn en eigent het denken zich geen kroon en koningszetel dan kan het hart zijn oorsprong blijven volgen en in zijn weidse vlucht de hemel spiegelen. De hartstocht wil verenen en zoekt lief te hebben voorbij de eigen grenzen van het louter ik. Gelijkt het hierin het kloppend hart van het hele universum? Mocht dit zo zijn, ‘geheim’ mag dit van mij dan heten.  Dit vatten kan geen woord. ‘Alles leeft in enen’, een wonder spreekt door sprakeloos te maken.

(*) Plato’s Symposium 220c-d